Lagere ontslagvergoeding
Een lagere ontslagvergoeding dan geëist door directeur
Een buitenlands bedrijf heeft een probleem met haar Nederlandse vestigingsdirecteur. Deze vestigingsdirecteur had na een succesvolle loopbaanontwikkeling in de loop der jaren steeds meer zelfstandige zeggenschap over de Nederlandse vestiging gekregen. Op het moment dat de centrale directie het functioneren van de directeur nog eens goed onder de loep wilde nemen, meldde deze directeur zich met psychische klachten ziek. Kort daarvoor had hij een salarisverhoging gehad.
In de loop van het conflict dat ontstond bleek dat partijen hun afspraken onvoldoende deugdelijk met elkaar op papier hadden gezet. Weliswaar bestond er een arbeidsovereenkomst, maar over essentiële vraagstukken hadden partijen verzuimd met elkaar schriftelijke afspraken vast te leggen. Zo was niet goed duidelijk bij welke vennootschap de directeur daadwerkelijk in dienst was, hoe een contractsbepaling die leek op een terugkeergarantie moest worden uitgelegd en welk rechtsstelsel van toepassing was. Het gevolg was dat partijen in ingewikkelde en langdurige procedures in verschillende landen verzeild dreigden te geraken.
Nadat deze werkgever deze directeur had ontslagen stapte deze directeur zowel naar de buitenlandse rechter als naar de Nederlandse. Hij eiste bij onderhandelingen en bij de rechters om absurd hoge ontslagvergoedingen. Voor de centrale directie was deze stap de aanleiding om zich voor rechtsbijstand tot mij te wenden.
Namens de werkgever voerde ik ter zitting van de rechter verweer. Ik voerde aan dat van een directeur met een hoog salaris mag worden verwacht dat hij tegen een kritische stoot bestand is en dat zijn ziekmelding bewijst dat hij de functie onvoldoende aankan. Namens mijn cliënte beaamde ik dat de werkgever geen vertrouwen meer had in een constructieve voortzetting van de samenwerking. In overleg met mijn cliënte gaf ik aan dat de werkgever weliswaar bereid was tot de betaling van enige ontslagvergoeding, maar dat de door deze werknemer gevraagde vergoeding te bizar was om op in te gaan.
Verder was aan de orde dat er door de werknemer ook nog een procedure in het buitenland werd gevoerd waarin hij ook om een hoge ontslagvergoeding vroeg. Hierdoor was onzeker of de Nederlandse rechter op dat moment wel ontvankelijk was voor de vorderingen van deze werknemer. Ik bepleitte dat de werknemer de verkeerde partij op het verkeerd moment in de procedure wilde betrekken.
De rechter liet tijdens de zitting weten vanwege mijn pleidooi veel kritische kanttekeningen te plaatsen bij de vorderingen van de werknemer. Hierdoor dreigden de lopende procedures nog verder langdurig te gaan voortslepen. Mijn cliënte wilde deze zaak met deze werknemer wel oplossen, maar niet tegen elke prijs. Besloten werd de zitting te schorsen voor verdere onderhandelingen. Partijen werden het toen alsnog eens. Het schikkingsresultaat werd in een proces-verbaal vastgelegd.
De ontslagvergoeding die mijn cliënt aan haar ontslagen werknemer moest betalen werd op deze manier aanzienlijk lager dan de werknemer had gehoopt. Bovendien was het mijn buitenlandse cliënte gelukt op deze manier snel duidelijkheid te krijgen waardoor de blik van de Nederlandse vestiging voluit op de toekomst kon worden gericht. Daarnaast leerde mijn cliënte dat een goed doordacht arbeidscontract veel ellende en hoge kosten kan voorkomen.
